Reflexpunt

19 Aug, 2013

Door: Yvon Holdrinet

Reflecteren is terugdenken en overzien, nadenken over jezelf en je gedrag waardoor je begrip en inzicht over jezelf en datgene waarmee je te maken hebt, vergroot. Reflexpunten zijn plekken die in verbinding staan met lichaamsdelen, organen, zenuwen en klieren.

Door het schrijven van dit stukje sta ik stil bij een gevoel dat ik al vele jaren heb en wat de laatste tijd alleen maar groter en duidelijker is geworden. Ik probeer dit in verbinding te brengen met alle delen van mijn werkzaamheden en met wie ik ben.

Sinds 1998 werk ik als ergotherapeut in de revalidatie, een echt medische wereld waar alleen therapieën worden gegeven die wetenschappelijk bewezen zijn.

Ergotherapeuten bieden begeleiding in situaties waarbij er problemen zijn in het uitvoeren van dagelijkse activiteiten. Dit kunnen simpele handelingen zijn als eten en aankleden, maar ook meer complexe handelingen zoals het in bad doen van een klein kind of als leraar voor de klas staan. Door het opnieuw of anders aanleren van een handeling of het inzetten van hulpmiddelen en voorziening wordt de eigen zelfstandigheid vergroot.

‘Door het schrijven van dit stukje sta ik stil bij een
gevoel dat … groter en duidelijker is geworden.’

Al van kinds af aan ben ik gefascineerd door de werking van de natuur; hoe planten tevoorschijn komen uit een klein zaadje, hoe het lichaam werkt, waarom mensen zo verschillend zijn en toch hetzelfde en zo kan ik nog wel even doorgaan. In het begin van mijn werkzaamheden was er veel te ontdekken en te leren. Ik ontmoette mensen met een lichaam waar iets anders mee was, mensen die op hun eigen manier reageerden op wat hen was overkomen. En leerde over allerlei therapieën, gesprekstechnieken en hulpmiddelen waarmee je als therapeut kan helpen en ondersteunen. De laatste jaren ging er echter iets knagen diep vanbinnen.

Zo’n zes jaar geleden ben ik mij op persoonlijk vlak gaan verdiepen in Reiki, voetreflex, emotioneel lichaamswerk en zo nog wat dingen. En er ging een wereld voor mij open! Voor mijn gevoel kwam ik op een diepere laag uit die ik altijd wel gevoeld had, maar die tot dan verborgen was gebleven. Nu kreeg het vorm en kleur en ontmoette ik andere mensen die zich hier ook mee bezig hielden.

Ik maakte de vertaalslag naar mijn werk; waarom krijgt iemand een bepaalde ziekte of een handicap? Heeft diegene hier iets van te leren of is het domme pech? Ik leerde technieken om mensen tot rust te laten komen, minder pijn te laten ervaren of inzicht in zichzelf te laten krijgen, zoals Reiki en NEI (Neuro Emotionele Integratie). Ik begon te praten met patiënten over hun emoties en hun ervaringen die ze hadden met een ‘onwillig’ lijf.

‘…maar heb inmiddels veel meer te
bieden!’

Binnen het revalidatiecentrum werd ik al snel teruggefloten door de artsen en psychologen omdat ik buiten het protocol werkte. Wat ik deed was niet wetenschappelijk bewezen en dus mocht het niet. Terwijl ik merkte dat mensen het prettig vonden om op een ander niveau aangesproken te worden en in hun emoties gekend te worden. Men zei dat ze bij mij meer waren dan een handicap en gezien werden als mens.

Uiteindelijk ben ik mijn eigen praktijk gestart waarbij ik verschillende zienswijzen integreer in mijn behandeling. Ik ben en blijf ergotherapeut, maar heb inmiddels veel meer te bieden! Langzaam leer ik hoe ik mijn ideeën en basisgevoel kan gebruiken om mijn behandeling vorm te geven. Het resultaat is dat mensen niet alleen zelfstandiger worden, maar ook meer bewust worden van zichzelf en waarom ze iets doen.

Het is een kwestie van durven en doen, maar ik voel steeds duidelijker dat dit het pad is dat ik wil lopen. Met af en toe een pauze om terug te denken en te overzien, zodat er nog meer verbinding ontstaat tussen mijn gevoel en wie ik ben als therapeut.