Zo paard zo mens, zo mens zo paard
20 Feb, 2017
Door: Michael van Roon
Lange tijd zocht ik naar een manier om vorm te geven aan mijn aangeboren vermogen om contact te leggen met alles wat leeft. Dieren lopen als een rode draad door mijn leven op dat vlak, maar kregen lange tijd niet de prominente aandacht die zij verdienen. Ik verdiepte mij in talen, internationale handel en modemarketing totdat mijn liefde voor paarden de hang naar materialisme overwon. Ik kocht een eigen paard en met hem stippelde ik mijn verdere weg uit. Ik stortte mijzelf in de opleiding tot paraveterinair. Het was tijdens mijn stage schapenverloskunde dat mij duidelijk werd hoe sterk contact leggen met alles wat leeft, verbonden is met het fenomeen van de dood.
‘Mijn ontwikkeling kwam in sneltreinvaart door mijn paard te observeren en de bevindingen daarvan als materiaal voor zelfreflectie te zien.’
In een klein dorp in oud Oost-Duitsland leerde ik het begeleiden van de geboorten van lammetjes op grote schaal. Zo’n 400 moederdieren kregen elk tussen de één en vier lammeren en werden daarbij doorgaans geassisteerd door vaklieden die in Duitsland nog altijd als zodanig beschouwd worden: ‘Schäfers’. Zo mooi als dat klinkt, zo erbarmelijk waren de omstandigheden. De schapenhouderij was gevestigd in een oude paardrijhal: ongeschikt voor dit doel. Tocht, schimmel en ijzige kou schepten niet bepaald een aangenaam klimaat. Het cultuurverschil bleek enorm, de voorbije communistische invloeden waren nog duidelijk voelbaar in het dorp. Drie weken lang werkte ik aaneengesloten in de schapenhouderij. Achteraf gezien zijn in deze korte tijd bijna al mijn persoonlijke grenzen overschreden. Ik hoorde en voelde de hulpkreet van de dieren, die barbaars behandeld werden. Maakte voor het eerst mee hoe relatief grote dieren als schapen stierven en mijn grens op het gebied van intimiteit werd door mijn stagebieder allerminst gerespecteerd. Ik ervoer hoe het is om ‘buiten je lichaam te zijn’ uit zelfbescherming en giste naar de overeenkomst hiervan met de dood. Tegelijkertijd droeg dat niet bij aan de tegenwoordigheid van geest om uit de situatie te stappen.
Toen ik thuiskwam en mijn paard weer in zijn ogen keek besefte ik pas weer dat ik leefde. In een flits begreep ik hoe de paralellen in onze levens tot dan toe gevormd waren. Het aangeven van grenzen was ons allebei vreemd. Mijn paard werkte op een manege voor gehandicapten, voor hij bij mij kwam: werd gereden met een scherp bit, door te zware ruiters, stond te veel op stal en stilstaan werd bestraft met de zweep. Door mijn paard in de ogen te kijken, keek ik dus regelrecht naar mijzelf. Ik vroeg me af: heeft hij mij gekozen, of ik hem? Vanaf dat moment is mijn kijk op dieren rigoureus veranderd.
Mijn ontwikkeling kwam in sneltreinvaart door mijn paard te observeren en de bevindingen daarvan als materiaal voor zelfreflectie te zien. Fenomenen als spiritualiteit, energie en bezieling werden van onontkoombaar belang en droegen bij aan de verdere ontwikkeling van mijn carrière. Wij hielpen elkaar als het ware steeds een stuk verder. Terwijl ik mij verder schoolde in de energetische geneeswijzen losten wij samen de één na de andere uitdaging op. Kleine, overeenkomstige, fysieke ongemakken en emotionele zaken maar ook levensvraagstukken passeren tot op heden de revue.
Naarmate ik meer mensen en dieren begon te behandelen op energetisch vlak ontdekte ik steeds meer de patronen die je terug kunt vinden in mens-dierrelaties. Een basale betekenis die je toe kunt kennen aan het samenleven met een hond, kat en/of paard bijvoorbeeld. Ik merkte dat het voor een goede gezondheid onmisbaar is om ook naar de dieren in je leven te kijken. Mijn observaties heb ik samengevoegd in mijn boek ‘Jij bent je dier!’ in de hoop de handvatten die ik voor mijzelf heb vormgegeven te kunnen delen met zo veel mogelijk mensen.
Meer informatie: www.derodute.nl