Weg uit het oude model

19 Oct, 2023

Door Els Smits

Door een zomerstorm moet ik mijn afspraak met vicevoorzitter van de VBAG Emrik Suichies omzetten in een onlinegesprek. Als we eenmaal geïnstalleerd zijn steekt hij direct van wal met een flink statement: ‘Samenwerken in deze tijd werkt niet meer. Als je zegt ‘We gaan samenwerken’, dan weet je één ding zeker, namelijk dat het niet gaat werken. Want dan stap je weer in het oude model. Het achterliggende, diepere stuk van dat model heeft bijna altijd te maken met halen, ik kom iets bij je halen. Denkend vanuit schaarste, wat veel mensen doen en waar ik ook zo nu en dan nog wel in zit.’

Direct betrap ik mezelf op herinneringen aan eerdere tijden waarin ik ook wel eens zo gedacht heb. Iemand die ik van hoge waarde schatte leek me interessant om mee samen te werken. Omdat dat mij iets op zou kunnen leveren. Bang dat ik het zelf niet te bieden zou hebben. Gelukkig is dat steeds meer verleden tijd, maar toch, ik begrijp Emrik zijn punt. Hij vervolgt: ‘Dat heeft te maken met de veel voorkomende overtuiging: ik ben het niet waard. Als je die onderliggende overtuiging hebt, dan ben je altijd op zoek om het waard te zijn. Om waardevol te zijn, om gevuld te worden met waarde. In eerste instantie kan je dat alleen maar vinden in de buitenwereld. Een collega stuurt wat mensen door, want jij kan iets wat hij niet kan. Zo wordt dat thema vanuit de buitenwereld gevoed en dat is heerlijk, maar het lost niks op. Het onderliggende thema ‘ik ben het niet waard’ blijft aanwezig. Het is een bodemloze put die altijd gevoed moet blijven worden.’

Zo werkt het vaak in de zorg, was zijn ervaring. Als 21-jarige net afgestudeerde fysiotherapeut, maakte hij in het Antoniusziekenhuis in Sneek zijn start binnen de zorg. ‘Ik heb daar zeven jaar gewerkt. In dat ziekenhuis was er overvloed. Er waren altijd meer mensen die gebruikmaakten van de zorg dan er zorgaanbod was. Ook op onze afdeling fysiotherapie. We maakten vanuit het ziekenhuis contact met de periferie, met de praktijken van collega’s om ons heen. Wij wilden onze kennis vanuit overvloed delen met anderen. Gedurende die zeven jaar heb ik samen met een collega, met Sijtze Verbeek die nu ook in het bestuur van de VBAG zit, een scholingsprogramma opgezet. We nodigden collega’s uit voor die scholingen, mede met het idee om naar hen te kunnen doorverwijzen. Die collega’s wilden graag de verbinding maken. Maar toen ontdekten we dat die verbinding van ons uit vanuit overvloed voortkwam, terwijl zij vaak in krapte zaten. Daar ontstond een spanningsverschil. Het werd voor ons duidelijk dat onze intentie niet zozeer was dat we wilden samenwerken, maar we wilden samenzijn. En dat kan alleen maar als je gelijkwaardig bent. Als je waarde hebt als gelijken.’

Meer informatie: www.vbag.nl

Lees het gehele artikel vanaf pagina 16 in het VNIG 6/23.

Wilt u het gehele artikel als PDF bestand ontvangen? Bestel het dan hier voor € 3,50.