Herstellen van separatie-stress

21 Oct, 2021

Door Karlien Bongers

Eindelijk schijnt de zon op de overvloed aan bramen en frambozen in onze tuin. Toch voel ik me grijs met pijn in mijn hartstreek en in mijn buik. Het eten smaakt grijs en slapen doe ik grijs. Ik heb nergens echt zin in, kan me moeilijk concentreren en stoor me snel aan geluiden en andere mensen. Soms wordt het grijs doorbroken door een moment van intens genieten, bijvoorbeeld van onze hond die een tennisbal bejaagt of een zesjarige mop van onze zoon. Ook een mooi gesprek, een fijne lesdag of gewoon maar zitten onder een 700 jaar oude beukenboom doorbreekt het grijs. Net als mijn tranen.

Vroeger zou ik me ongerust maken over gluten en mogelijke onderliggende ziekten en zou alles in het werk gesteld hebben om zo snel mogelijk uit het grijs te kunnen stappen. Nu niet. Mijn klachten en mijn grijs passen bij de separatie-stress van rouw. Rouw door het plotseling overlijden van mijn maatje Erika. Ze was zoveel meer dan mijn partner van de Stibig-opleiding tot IM-zorgverlener en leefstijlcoach.

We ontmoetten elkaar zeven jaar geleden aan mijn keukentafel, die toen nog via een smalle trap driehoog in Amsterdam stond. Ik was ziek na jarenlange niet-gediagnostiseerde coeliakie en bovendien was mijn vertrouwen in collega’s en vrienden ernstig geschaad. Ze vertelde dat ze borstkanker had gehad en dat complementaire interventies haar hadden geholpen te herstellen. Deze ervaring wilde ze toegankelijk maken voor zowel zorgvragers als zorgverleners en omdat ze een onderwijsachtergrond had leek een post-hbo-opleiding Integrative Medicine opzetten logisch. Ik aarzelde en twijfelde en uiteindelijk stemde ik toe. Het vermogen van Erika om liefde te geven was daarbij belangrijk. Bovendien was ze op onnavolgbare wijze in staat om te voelen of iets klopte, of het wel jouw waarheid was. En als dat niet zo was je te helpen om jouw waarheid te vinden. Ik kroop uit mijn zelfgebouwde schulp en durfde mijn waarheid te gaan spreken.

Eerst gaven we samen les, later verdeelden we de taken: zij de organisatorische kant met de rompslomp van de accreditatie en ik de inhoud. Twee jaar geleden vertelde ze dat er een grote tumor in haar thorax zat met uitzaaiingen naar haar botten. Samen hebben we gehuild. Daarna is ze keihard aan het werk gegaan om zoals ze zelf zei ‘alles te helen wat er te helen valt’ waarbij ze, volgens eigen zeggen, veel had aan bestraling en ons sjamanistisch werk. Met bewondering zag ik dat hoewel ze kanker had, de kanker haar niet te pakken kreeg. Ondanks pijn, tegenslagen en onzekerheid ging ze niet in de overlevingstand maar bleef leven. Rust nemen paste haar niet. Tot op het allerlaatst. Toen ik naast haar ziekenhuisbed zat met haar nog altijd sterke hand in mijn hand zei ze ‘het is goed, ik kan nu loslaten’.
Ons afscheid in 3D betekent niet dat ik haar achterlaat. Haar woorden ‘ik hou van je’ zitten in mij verankerd. Ze reist mee in mijn gedachten en mijn hart of zoals zij het zou zeggen ‘in mijn energieveld’.

Ondertussen heb ik bijgeleerd en neem nu wel de tijd om te herstellen van de separatie-stress die hoort bij het afscheid van iets of iemand van waarde. Terwijl ik mijmer, schrijf of in de tuin werk, zoek ik balans tussen verder gaan en me voeden met herinneringen. Hoelang dat gaat duren weet ik niet.